Université Lovanium (Congo)

Ik kocht – alweer circa 5 jaar geleden, maar kwam niet eerder aan inscannen toe – een lot met circa 80 (pers)foto’s van de (bouw van de) Université Lovanium in/nabij Léopoldville in (voormalig) Congo.

Hieronder alvast een eerste reeks met 9 foto’s van H. Goldstein; fotograaf voor Congopress.

Tekst op achterzijde: “AU CONGO BELGE / Au centre universitaire Lovanium, à Kimwenza, près de Léopoldville: la salle de récréation // Reproduction libre, sauf pour cartes postales, gravures, etc. / N° 34.121/5. / Photo H. Goldstein / Congopresse

Tekst op achterzijde: “AU CONGO BELGE / Au centre universitaire Lovanium, à Kimwenza, près de Léopoldville: deux élèves qui destinent à la carrière médicale ou à celle d’ingénieur agronome examinent des préparations zoologiques // Reproduction libre, sauf pour cartes postales, gravures, etc. / N° 34.121/3. / Photo H. Goldstein / Congopresse

Tekst op achterzijde: “AU CONGO BELGE / Travaux de physique à l’Université Lovanium, à Kimwenza, aux enviros de Léopoldville. / Reproduction libre, sauf pour cartes postales, gravures, etc. / N° 34.121/14. / Photo H. Goldstein / Congopresse

Tekst op achterzijde: “AU CONGO BELGE / Une salle de cours à l’Université Lovanium, à Kimwenza, aux enviros de Léopoldville. / Reproduction libre, sauf pour cartes postales, gravures, etc. / N° 34.121/13. / Photo H. Goldstein / Congopresse

Tekst op achterzijde: “AU CONGO BELGE / Détente après les cours à l’Université Lovanium, à Kimwenza, aux enviros de Léopoldville. /Reproduction libre, sauf pour cartes postales, gravures, etc. / N° 34.121/14. / Photo H. Goldstein / Congopresse

Tekst op achterzijde: “AU CONGO BELGE / Détente après les cours à l’Université Lovanium, à Kimwenza, aux enviros de Léopoldville. /Reproduction libre, sauf pour cartes postales, gravures, etc. / N° 34.121/15. / Photo H. Goldstein / Congopresse

Tekst op achterzijde: “AU CONGO BELGE / A l’Université Lovanium, à Kimwenza, près de Léopoldville: quelques élèves qui se destinent à la carrière médicale ou à celle d’ingenieur agronome assistent à un cours de chimie / Reproduction libre, sauf pour cartes postales, gravures, etc. / N° 34.121/2. / Photo H. Goldstein / Congopresse

Tekst op achterzijde: “AU CONGO BELGE / Un coin du réfectoire de l’Université Lovanium, à Kimwenza, aux enviros de Léopoldville. / Reproduction libre, sauf pour cartes postales, gravures, etc. / N° 34.121/14. / Photo H. Goldstein / Congopresse

AU CONGO BELGE / Une délégation de la commission des Colonies du Sénat de Belgique effectue un voyage au Congo. Près de Léopoldville quelques-uns des membres de la délégation ons visité l’université Lovanium / Reproduction libre, sauf pour cartes postales, gravures, etc. / N) 91.3/1957/81 / Photo H. Goldstein / (4/5/57 – Congopresse)

waarom ik van De Zondvloed houd

druk. druk. druk.
ge kent dat wel.
zo druk zelfs dat ik ’t voorbije weekend – na 3 slapeloze (extreme apneu dankzij hooikoorts & andere allergieën) & belachelijk drukke werkweken – voor ’t eerste in 6 jaar nog es op ’t punt stond om te crashen & te bleiten.
deze week viel al wat beter mee, maar ’t is nog niet om over naar huis te schrijven.
vandaag was zo’n typische dag in ’t rijtje.
ge bolt ’t van miserie af voor uw werk gedaan is & ge zijt helemaal klaar om een stevige pint te drinken.
maar tig keer meer dan van pinten drinken, wordt ge chill van boekjes kopen.
dus passeert ge voor de zoveelste keer dit jaar bij uw favo boekenman om in de rapte wat zielerust te kopen.
stevige pinten drinken kan daarna ook nog namelijk.
en het is des te prettiger met een boek bij de hand.

dikwijls weet ik wat ik zoek als ik bij ‘de zondvloed’ (of een andere boekhandel) binnenstap.
nog vaker stap ik er binnen om doelbewust te struinen, neuzen, grasduinen, twijfelen, kiezen, terug te leggen, wat anders te kiezen, ook dat terug te leggen, dan toch maar beide boeken (of meer) mee te nemen & nog es te checken wat ik een volgende keer zeker es van dichterbij moet bekijken.
zo ook vandaag.

het fijne aan ‘de zondvloed’ voor struiners, neuzers, grasduiners & twijfelaars is dit: ze hebben hier & daar in de winkel ‘hoekjes waar ze al dan niet expliciet bepaalde titels aanraden’.
en meer nog: in tegenstelling tot in de veredelde krantenwinkel die De Standaard Boekhandel heet duwen ze daar geen kookboeken, vrouwenproblemen of door ghostwriters geschreven biografieën van wielrenners die geen twee woorden na elkaar zouden kunnen schrijven door je strot. nee, ze raden daar gewoon – het leven kan soms simpel zijn – interessante boeken aan.

in ’t antiquare hoekje lonkte vanavond, nadat ik al claus, alechinsky & andere dingen in mijn handen had genomen, een heel eenvoudige kaft met, in een boeiend lettertype (let op het pi-teken in de voornaam), ‘Otto Zitko’ erop gedrukt.

nooit van gehoord.
geen idee wat te verwachten.

ik sloeg het 28 pagina’s tellende cahier op een willekeurige pagina open & werd als ’t ware overspoeld door een golf van herkenning; alsof ik deze kunstenaar al decennia lang onder mijn vel had zitten & hij plots, via een jeukerig puistje dat – als je er eenmaal aan gekrabt hebt – helemaal openscheurt tot je huidloos bent, hier & nu écht geworden was.

waarom heeft niemand mij eerder op deze man gewezen?
fijn stelletje vrienden zijn jullie!

maar dus: danku, ‘De Zondvloed’, om een echte boekenvriend te zijn

‘lukkig heppik boek

de jongste zoon (2 jaar & 7 maanden) zat in de badkamer op ’t potje, een plasje aan ’t doen, op zijn schoot: een boekje van hopla.

sinds anderhalve week zit ie in de peuterklas. op de eerste schooldag had ie – hoewel al lang zindelijk – een ongelukje gehad. daar kwam ie op terug:

hij: ik had pipi ‘daan in mij broek
ik: oei? wanneer, jongen?
hij: in de klas
ik: ah, je bedoelt vorige week?
hij: ja.
ik: da’s niet erg, hoor. kan gebeuren.
hij: ja, maar ‘lukkig heppik boek

waarmee, lieve lui, wij samen in 7 zinnen de essentie van ’t leven samenvatten.
vader-zoon-boek-momentjes…ik koester ze!

bibliofiele zelfvoorziening: workshop letterzetten vorig weekend

(c) thomas gravemaker / letterpress amsterdam

bibliofiele zelfvoorziening

de ‘stepping stone theory’ in een notendop & toegepast op bibliofielen:
het begon onschuldig, mijnheer, met de aankoop van één enkel boekje, een pocket van kafka, geloof ik. & kijk…moet je hem nu zien: een hele dag in zo’n atelier, allemaal lettertjes & regeltjes & paginaatjes zetten om z’n eigen spul te drukken. & ’t was nochtans zo’n goeie jongen, vroeger.

om maar te zeggen: de eerste dag van mijn eerste workshop letterzetten zit er op & ’t smaakt naar meer.

over de schouder meelezen met multatuli & funke

Ik bekende het net geen jaar geleden al: ik ben een voyeur.
Dagboek- & correspondentie-uitgaven oefenen een enorm grote aantrekkingskracht op mij uit.
[Een van de redenen daarvoor, maar dat geheel terzijde, is: aangezien de inhoud van die uitgaven an sich al gefragmenteerd is, zijn ze uitermate geschikte voor iemand als ik die zelden of nooit een boek in een ruk uitleest, maar zich beetje bij beetje door talloze boeken tegelijk begeeft]

Ik zal dan ook zelden een dagboek of correspondentie niét kopen als ze toevallig mijn pad kruist.
Zelfs al heb ik weinig (van Multatuli las ik slechts Max Havelaar – omdat het moest – en zijn Liefdesbrieven die in de Privédomeinreeks werden uitgegeven, omdat het lezen van andermans amoureuze brieven het summum van voyeuristisch lezen is) tot niks (Funke wié?) met de correspondenten. Dat gold dus ook voor de Briefwisseling tusschen Multatuli en G.L. Funke. 1871-1885 die ik vanmiddag voor 3 euro uit de kringwinkel mee nam.

Die G.L. Funke bleek George Lodewijk Funke (1836 – 1885) te zijn; oprichter van de Nederlandse krant Het Nieuws van den Dag, antiquaar aan de Herengracht in Amsterdam en (de laatste) uitgever van Multatuli. Naar het schijnt ook de enige uitgever die Multatuli correct behandeld heeft.

Briefwisselingen tussen schrijvers en hun uitgevers zijn niet zo boeiend als brieven tussen geliefden en vaak ook ronduit saai. Maar ze boeien me wel, omdat ze een inkijkje in het schrijvers- & uitgeversvak van zo’n tijdperk geven.

De G.L. Funke die het boek uitgaf was de gelijknamige kleinzoon die pas in 1896 geboren werd en  die zijn grootvader dus nooit gekend heeft, maar hem & zijn rol/belang als dagbladoprichter/uitgever (pas) leerde kennen  toen hij het boek Multatuli en de zijnen van Julius Pee las. Dat boek werd in 1937 uitgegeven bij de Wereldbibliotheek waar ook deze briefwisseling in 1947 – 1 jaar na ’t overlijden van de kleinzoon- verscheen.

 

Ed Hoorniks vis is rot & stinkt

Zo stond het er:

Booknumber: 16994
Author: HOORNIK, ED
Title: De vis
Description: Utrecht, Stichting De Roos. 1965. Ill.: Ill.: Dick Elffers. 24 pp. Deze eerste geïllustreerde uitgave van het gedicht “De Vis” , geschreven in opdracht van het Ministerie van Onderwijs, Kunsten en Wetenschappen en voor het eerst verschenen in 1962, werd in 1965 gezet uit de Fournier en vervaardigd door de Stadsdrukkerij van Amsterdam op houtvrij gesatineerd Plantijn 200 g/m2 van G.H. Bührmann’s Papiergroothandel M.V. De illustraties, gedrukt in offset, zijn van Dick Elffers, die ook de typografie verzorgde. De oplage van 175 genummerde exemplaren is bestemd voor de leden van de Stichting ‘De Roos’ te Utrecht. Bovendien werden enige exemplaren gedrukt voor de medewerkers. Met toestemming van auteur en uitgever overgenomen uit “De Vis’ gevolgd door ‘In de vreemde’ uitgegeven bij J.M. Meulenhoff te Amsterdam. Dit is no 66. In cassette. Deze is op de rug iets beschadigd / geschaafd langs de randen. Garenloos/. Boek goed.

“…In cassette. Deze is op de rug iets beschadigd / geschaafd langs de randen. Garenloos/. Boek goed.”, dus. Leest & kijkt u even mee?

“…op de rug iets beschadigd” is, semantisch gesproken, geen leugen. Persoonlijk had ik het accuratere “over de helft van de rug losgescheurd” geprefereerd om weloverwogen over te gaan tot aankoop (of net niet).

Ook “geschaafd langs de randen” klopt; dat an sich zou mij niét van een aankoop weerhouden hebben, maar de realiteit zag er echter, letterlijk en figuurlijk iets minder fraai uit…

…want ook de onderkant van de cassette was grotendeels losgescheurd & de bovenkant was volledig (!) losgescheurd.

“Boek goed” is een staalharde leugen: minstens 3 bladzijden waren gelost & ik durf het boek nauwelijks nog vastnemen of openen want dan geeft de rest er ook de brui aan, vrees ik.

Een beetje boze – nee, correctie: papa is niet boos, papa is teleurgesteld – email is net de deur uit, want Hoorniks vis is rot & stinkt. Hopelijk maken ze papa weer blij; anders moeten we namen gaan noemen & mogen ze naar verdere bestellingen fluiten.

+ + +

UPDATE 1 DAG LATER: antiquariaat P. uit W. laat weten dat ik het boek op hun kosten mag retourneren & mijn centen terugkrijg. Dat is ‘goed’ nieuws; hoewel ’t jammer blijft, want het is an sich wel een mooie & fijne uitgave.