Twee jaar geleden waren we op vakantie in Deventer.
Hoe we dat in ons hoofd gehaald hadden?
U hebt gelijk. Bijna niemand haalt het in zijn hoofd om op vakantie te gaan in Deventer.
Maar wij – mijn echtgenote & 2 erg jonge zonen – doen aan huizenruilvakantie (lekker handig zo’n ingericht huis in vergelijking met een of andere duffe caravan op een camping) & liefst/voorlopig niet te ver van huis (want niemand heeft zin om 1250 kilometer te rijden met 2 knakkers op de achterbank die na de eerste bocht al beginnen vragen of ’t nog ver is)
Lang verhaal kort:
Twee jaar geleden waren we op vakantie in Deventer.
En dat viel goed mee.
Het was een leuk huis in een leuk stadje met een aantal leuke dingen voor de kinderen.
En een aantal leuke dingen voor papa.
Antiquariaten heten die dingen.
Ze hebben er daar veel van in Deventer & de meeste hokken samen in dezelfde straat.
Idealer kan ’t nauwelijks worden voor een boekenzot.
Uiteraard claimde ik een halve dag om die zaken af te schuimen.
Mijn echtgenote stemde – na zware & nachtenlange onderhandelingen – in: ik moest & zou 1 kind meenemen.
Dat ene kind was toen 3 à 3.5 jaar & dus redelijk snel uitgekeken op antiquariaten.
Behalve in 1 zaak – waarvan ik de naam ondertussen vergeten ben – waar ze ook een degelijke kast met kinderboeken hadden.
Daar mocht hij toen een en ander uitkiezen.
‘Mijnheer de Koekepeer’ was een van de aanwinsten.
‘Mijnheer de Koekepeer’ is ook nog altijd een van de favorieten voor het voorleesmoment voor ze naar bed moeten.
Sprong in de tijd naar vanmiddag.
Ik heb een halve dag vrij.
We plannen om frietjes te gaan eten, even langs de Colruyt te passeren voor de Collect & Go & daarna naar de speeltuin te rijden.
Onderweg naar de frituur wil de oudste (5,5 ondertussen) weten “wanneer we nog es op vakantie gaan in dat vakantiehuisje waar ze die winkel hadden van het boek van Meneertje Koekepeertje?”
Een beetje doorvragen leert dat ie niet persé nog es naar Deventer wil, maar graag nog es naar een boekenwinkel wil om boeken te kiezen.
Ik weet niet hoe dat bij u gaat, maar mijn vaderhart maakt dan een vreugdesprongetje.
Na de frietjes werd er richting Colruyt & terug gereden & viel de jongste zoon (2.75 nu) in slaap in de auto.
Dus werd de verdere planning uitgesteld tot na diens middagdutje.
In the end bleef er, toen ie eindelijk wakker was, niet meer genoeg tijd over om naar de speeltuin te gaan.
Dus mochten de zonen kiezen: ofwel een chocomelk gaan drinken aan ’t Kasteel van Horst (hier quasi om de hoek) – altijd een voltreffer – ofwel een boekje gaan kiezen.
Vijftien minuten later stonden we in de Standaard Boekhandel – doodzonde voor een bibliofiel, maar er was geen tijd om Leuven in te rijden & naar een echte boekhandel te gaan – waar ze, tot verbazing van de winkelbedienden die ik er steeds van verdenk nooit zelf een boek te lezen “Komaan! Rennen!” door de winkel brulden toen ik hen er op wees dat de kinderboeken helemaal achteraan stonden.
De keuzes – ieder mocht 1 boek kiezen – waren snel gemaakt.
Dus bleef er nog tijd over voor een chocomelk in ’t Kasteel.
Daar viel – na het voorlezen van de nieuwe aanwinsten – de bedenking “Papa, ik zou willen dat er geen bibliotheken waren.”
De reden daarvoor: “Dan mogen we de boekjes altijd bijhouden & moeten we ze nooit meer terugbrengen.”
Daar kan geen DNA-test tegen op.
de jongste zoon (2 jaar & 7 maanden) zat in de badkamer op ’t potje, een plasje aan ’t doen, op zijn schoot: een boekje van 
